Wojciech Dawid, Agnieszka Gajda, Aleksandra Jarzmik, Jacek Koj, Maciej Mróz, Agnieszka Mucha, Łukasz Sykała
Instytut Rozwoju Miast i Regionów
Domek pod miastem, cisza, spokój, zieleń, brak infrastruktury, chaos przestrzenny i wielogodzinne dojazdy to dwa skrajne oblicza suburbanizacji. Od wielu lat obserwujemy migrację ludzi z miast na przedmieścia i obszary podmiejskie. Bardzo często za migracjami nie nadążają inwestycje infrastrukturalne, prace planistyczne, a zabudowa rozlewa się w niekontrolowany sposób. Od wielu lat podejmowane są próby wyznaczenia stref funkcjonalnych miast, które mają wskazać obszary pozostające w silnych związkach z miastami, z/do których odbywają się codzienne dojazdy do pracy i szkół. Statystyka publiczna oraz większość badań za najmniejszą jednostkę analityczną przyjmuje gminę nie biorąc pod uwagę jej wewnętrznego zróżnicowania w zakresie suburbanizacji.
Proces suburbanizacji nie jest jednorodny w skali kraju. Jednym ze zjawisk pozwalających na określenie charakteru suburbanizacji jest analiza rozlewania się zabudowy. W projekcie analizie poddano rozwój zabudowy w gminach otaczających wybrane miasta. Wykorzystano dane o istniejących budynkach oraz bazę pozwoleń na budowę z Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego za lata 2016–2018. Uzyskane wyniki zostały skonfrontowane z granicami Miejskich Obszarów Funkcjonalnych przyjętymi w wielu dokumentach strategicznych. Rozwój zabudowy to tylko jeden z elementów suburbanizacji, w związku z czym analiza została wsparta danymi o migracjach, dojazdach do szkół i do pracy z okresu 2002–2017.
Projekt „Nowy model urbanizacji w Polsce – praktyczne wdrożenie zasad odpowiedzialnej urbanizacji oraz miasta zwartego (NewUrbPact)” jest współfinansowany przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju w ramach Strategicznego Programu Badań Naukowych i Prac Rozwojowych „Społeczny i gospodarczy rozwój Polski w warunkach globalizujących się rynków” – GOSPOSTRATEG.